What underground shifts and lines in the lanscapes are next in The Unreliable Archives?Maybe an unravelling, a falling apart, a rotting? Maybe new collaborations, new places. What do the stones tell us?
What is sure is there will be a longer term opening of the installation for a few months, as a form of research, as an ending and starting point for new life,…as a way of deepening the inquiries of what it might mean to belong? How to feel our way into the gaps and holes between stories in the Archives, to step into the cracks and lines of stones. What do we do now with the scars and the songs in the landscapes? How can we grieve for the losses without losing sight of the love for what is becoming?
WTF! festival @VIERNULVIER was een wervelwind en het stof is net aan het neerdalen. Het was goed om nog eens de wereld van The Unreliable Archives open te vouwen in een heel andere ruimte.
Alles is er al, maar, omdat de ruimte zo anders was, moesten mijn geweldige scenografen Saskia Louwaard en Katrijn Baeten en ik, samen met assistente Sabine De Clercq en componist Hans Roels zowat alles herbekijken. Het werd beter. De eilanden kwamen nu meer tot hun recht, er was een berg aarde deze keer en omdat het winter is en donker buiten, was de belichting lager en was alles intiemer. Het zal in elke locatie anders zijn. Ik hoop dat het, zoals nu, ook elke keer beter wordt.
The Unreliable Archives evolueert samen met mij en de mede-archivarissen die hen bezoeken. Elke keer dat ik deze wereld uitvouw en openstel zet ik in op het ontdekken en verdiepen van een andere aspect. Mijn praktijk als kunstenaar evolueert mee in, door en met deze plek. De volgende keren zet ik in op ontwikkelen van de dialogische praktijken via gesprekken en materialen.
Eind juni-begin Juli 2023, op Dansand festival van KAAP in Oostende ga ik in (materieel) gesprek met de koloniale monumenten en gebouwen. Tussen nu en dan ga ik onderzoeken welke materialen ik wil houden en welke opbergen, welke praktijken meer ruimte krijgen en welke on hold worden gezet. The Unreliable Archives zal vervellen en de volgende keer dat ik deze wereld openvouw, zullen er andere dingen te ontdekken zijn. Welkom (terug).
Verder werk ik aan een plan voor de nieuwe fase van The Unreliable Archives, samen met partners, en wil ik tijd maken om aan een performance -lecture te werken en artikels te schrijven vanuit The Unreliable Archives.
Jasper Delva schreef een mooi en genuanceerde review over zijn ervaring in The Unreliable Archives tijdens WTF! festival in kunstencentrum VIERNULVIER op de website van PZAZZ. Je kan het hier lezen
Hoe kunnen we onze verhouding tegenover onze omgeving en elkaar transformeren?
‘The Unreliable Archives’ is een audio-installatie-performance over de onbetrouwbaarheid van (collectieve) herinneringen.
Een archief kan nooit betrouwbaar of volledig zijn: het is een subjectieve verzameling van fragmenten, geordend door subjectieve archivarissen binnen een specifiek tijdperk of kader. Ook onze herinneringen zijn onbetrouwbaar, subjectief en veranderen doorheen de tijd. Door een kader van onbetrouwbaarheid te gebruiken, stelt Rona Kennedy het idee van ‘objectiviteit’ in vraag en onderzoekt ze welke verhalen ontbreken of verzwegen zijn.
In verhalen over mijnbouw linkt Kennedy bijvoorbeeld ondergrondse verhalen met bovengrondse. Ze verzamelt niet alleen verhalen over migratie en mijnbouw in Zuid-Afrika, maar ook verhalen over de impact van mijnbouw op de Laplandse natuur en gemeenschappen. Verhalen over de zoektocht naar je roots en, ondanks (collectieve) trauma’s, het vinden van je thuis. Denk hierbij aan gedwongen landonteigening, het Britse internaatsysteem, of het separatistische homelands-systeem in Zuid-Afrika destijds.
De impact van deze trauma’s, op zowel mens als natuur, is niet onmiddellijk zichtbaar. De trauma’s worden over generaties heen doorgegeven en vormen letterlijk littekens in landschappen.
Het verzamelen en delen van zulke verhalen, als startpunt voor ontmoeting en uitwisseling, staat centraal in Kennedy’s artistieke praktijk.
In deze transdisciplinaire installatie nodigt Kennedy ons uit als medearchivarissen, om de tijd te nemen deze complexe materie te ‘voelen’. Welke veranderingen in perspectief wil je zelf zien? In  welke complexe relaties zit je zelf verweven?
Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat we ‘s ochtends het creatiefste zijn. Kom bij het ochtendgloren fris en monter naar De Vooruit om die theorie samen met ons uit te testen! Terwijl je brein langzaam ontwaakt, serveren wij ontbijt en koffie. Daarna bekijken we samen een filmfragment, lezen we teksten en luisteren we naar interessante sprekers. Zet alvast je wekker!
Tijdens deze editie van Six Impossible Things Before Breakfast kijken we naar ‘Temporary Communities’, een kortfilm van Keren Kraizer. Zelf omschrijft ze die als “een experimentele documentaire, een poëtische dansvideo, een reis en een journalistieke getuigenis van de tijd”.
We zullen het ook met Rona Kennedy hebben over haar performance-installatie ‘The Unreliable Archives‘, tijdens WTF…! te zien van 22.11 t.e.m. 25.11.
Wat doen we met hetgeen voorbij is? Hoe leven we in de nasleep van honderden jaren strijd? Tot wie maakt het ons? We gaan erover in gesprek met Kraizer en Kennedy.
Doel van deze dinsdagochtend: manieren vinden om voldoende ruimte te maken voor zorg, zodat we kunnen omgaan met onze collectieve geschiedenis vol verdriet, vreugde, trauma en hoop.
Over ‘Temporary Communities’
De film, gedraaid tijdens het surrealistische en chaotische 2020, houdt het midden tussen een experimentele documentaire, een poëtische dansvideo, een reis en een journalistieke getuigenis van die periode. Hij volgt tijdelijke gemeenschappen op zoek naar veerkracht of verzet, en dit in twee verschillende contexten.
Enerzijds op het vulkanische eiland Lanzarote, een niet-gepolitiseerd landschap dat onderdak biedt aan alle passanten: reizigers en nomaden die op zoek zijn naar alternatieve woonvormen. Dit land biedt ruimte voor spanning, avontuur, vriendschap, intimiteit, speelsheid en het plezier van stilte.
Anderzijds de stad Israël, een politieke draaikolk in een land waar alle goederen en alle goden door iedereen opgeëist worden. In een poging om de falende regering op te schorten of te veranderen, engageert de protesterende gemeenschap zich door de orde te verstoren: op publieke pleinen bedrijven ze de liefde of geven ze net uiting aan hun woede.
This is a geological archive of unreliable collective memories. I think that this is also what you could call history.
I needed to sit with complexity so I sat with rocks. I didn’t know where I was going by sitting with rocks. My inquiry gained form in the process. Layering of sediments, radioactive fossils, pressure, heat and time played a role.
I invited others to join and I am now inviting you.
This is an archive of moments of changing perspective.
A shift in how we take up space, in our sense of home.
During my research process, I have come to think of myself as a radio mast. One that is on a hill next to an open cast-mine. An open-cast mine is like a wound in the landscape. It is not a coincidence my radio mast is here, at the edges where plants are pushing their way back into the gutted earth and the long process of regeneration can begin. I have been learning new frequencies, tuning into different wavelengths, both above and underground, tuning in to voices on airwaves, floating fragments in rivers and the low rumbles of rocks.
My journey took me through South Africa, Finland, The UK and Belgium, and so you will hear voices from all of those places.
Maybe it was the act of sitting with a stone.
Maybe it was the fact that my dad was a geologist,
Maybe it was artist William Kentridge talking about Apartheid as an immovable rock you can’t tackle head on, because the more I read and questioned and understood, the more I became aware that he is right. It is too complex, too many-tentacled, too heavy…I can’t tackle European colonial histories, structural racism, white male supremacy, neo-liberal capitalism, ecological crises or the whole of western thought head on. Maybe you laugh because I thought of trying.
But I know I feel accountable and I feel the need for transformation.
If rock can become liquid and squirt upwards through the air, if riverbeds can fold and push up mountains, continents can tear apart creating oceans, then maybe these histories are also mobile. Not less complex, but possibly transformable.
Photos Karolina Maruszak
A huge thankyou to everyone who made The Unreliable Archives possible.
The Unreliable Archives is a geological installation-performance, an archive of unreliable collective memories.
I needed to sit with complexity, so I sat with rocks. I didn’t know where I was going by sitting with rocks. My inquiry gained form in the process. Layering of sediments, radioactive fossils, pressure, heat and time played a role.
I invited others to join and now I am inviting you to join me in this artistic research.
This is an archive of moments of changing perspective.
A shift in how we take up space, in our sense of home.
Practical
Dates: Welcome on 5, 6, 7 & 12 May at 13:30pm, 16:00pm & 19:30pm and 7, 8, 13 & 14 May at 13:30pm & 16:00pm
After this we will travel to @Voo?uit between 22-26 November
Nederlands:
The Unreliable archives
Dit is een geologisch archief – een onbetrouwbaar collectief geheugen.
Ik moest stilstaan bij complexiteit, dus ging ik bij stenen zitten. Ik wist niet waar ik naartoe ging met dat zitten bij stenen, maar zo vormde zich mijn onderzoek. Lagen dreg, radioactieve fossielen, druk, hitte en tijd speelden een rol.
Ik nodigde anderen erin uit en nu nodig ik jou uit in dit artistiek onderzoek.
Dit archief verzamelt kantelende perspectieven. En verschuivingen onder de ruimte die we innemen, onder onze ervaring van thuis.
Praktisch:
Dates: Welkom op 5, 6, 7 & 12 mei om 13u30, 16u00 & 19u30 en 7, 8, 13 & 14 at mei om 13u30 & 16u00
The Unreliable Archives wordt een installatie performance over de onbetrouwbaarheid van (collectieve) herinneringen.
Mijn vader was exploratiegeoloog en werkte in de mijnbouw. Via zijn rotscollectie en geologische verhalen en een fascinatie voor meer-dan-menselijke vormen van intelligentie ben ik in een wereld terecht gekomen van mos, fungi en stenen: natuurfenomenen die op andere manieren in de wereld aanwezig zijn. Ik ben op zoek naar perspectiefveranderingen, naar nieuwe invalswegen in de complexiteit en zwaarte van onze Europese koloniale geschiedenissen. Onze relatie met de aarde, met wat ons omgeeft en onder ons voeten ligt is veranderd. We kijken niet meer met ontzag en verwondering naar natuurfenomenen, we willen ze begrijpen, meten, bemeesteren. We willen er als mens boven staan. Ik wil ze ook begrijpen, maar om me er tussen te zetten, te leren kennen en er deel van uit te maken. Er is geen grote kaart die ons de weg toont vanuit vogelperspectief. We wandelen langs de weg van onze levens, niet erboven (Ingold, 2016). Hoe kunnen we onze lokale, gesitueerde kennis, die wij ‘Onderweg’ opbouwen, samenbrengen zonder een groot ‘objectief’ verhaal te willen maken? Hoe kunnen we samen met anderen opnieuw leren spreken vanuit fragmenten? (Haraway, 2016). Hoe veranderen we van perspectief?
Als je naar ondergrondse transformatieprocessen kijkt, leer je tijd en beweging van materialen anders bekijken en voelen. Wat ooit vloeibaar was, kristalliseert; wat levend was fossiliseert; vloeibare rots spuit uit de grond, koelt en verhardt. Alles is in lagen opgebouwd en vertelt ons verhalen. Deze verhalen kan je volgen in lijnen in het landschap, in kleuren en hardheid, ze zijn verweven met elkaar en duwen elkaar omhoog of drukken elkaar naar beneden. De verhalen in The Unreliable Archives kan je bekijken als stenen. Elke steenverhaal is een samensmelting van basismaterialen (mineralen, kristallen, ervaringen, herinneringen…), transformaties, ontmoetingen en plaatsen. Verhalen kunnen polyfoon zijn, al hoor je sommige stemmen meer dan anderen. In mijn zoektocht naar hoe wij op andere manieren ruimte kunnen innemen en onze verhouding tegenover onze omgeving en elkaar kunnen transformeren, wil ik deze stenen polyfonie laten klinken in de vorm van audioverhalen.
In verhalen over mijnbouw, link ik ondergrondse bewegingen aan bewegingen van mensen bovengronds. Ik verzamel bijvoorbeeld verhalen over migratie en mijnbouw in Zuid Afrika. Ik verzamel verhalen over de impact van mijnbouw op natuur en gemeenschappen in Lapland. Ik verzamel verhalen over wortels zoeken en thuis vinden ondanks (collectieve) trauma’s. bijvoorbeeld over geforceerde landonteigening, het Britse internaatsysteem, het ‘Homelands’ systeem in Zuid Afrika. De impact van deze trauma’s, op mensen en op de aarde, zijn niet onmiddellijk zichtbaar. Ze worden doorgegeven over generaties en zijn zichtbaar in de littekens in landschappen. Het verzamelen en delen van deze verhalen als startschot voor ontmoeting en uitwisseling staat centraal in mijn artistieke praktijk.
Ik wil mensen uitnodigen om tijd te nemen om met deze complexiteiten te zitten, ernaar te luisteren, te bekijken en te voelen met alle materialen en wezens in de Archieven. Via verhalen, artefacten en praktijken te delen wil ik uitwisselen over welke perspectief veranderingen ze zelf willen zien en welke complexe relaties ze deel van uitmaken met mensen en de levende wereld om zich heen.
Een archief kan noch betrouwbaar, noch volledig zijn. Het zijn subjectieve verzamelingen van fragmenten, geordend door subjectieve archivarissen binnen een specifiek tijdsperk of kader (Derrida, 1995, Ernst, 2012). Onze herinneringen zijn onbetrouwbaar, subjectief en veranderen doorheen de tijd. (Draaisma, 2012). Door zelf een kader van onbetrouwbaarheid te gebruiken kan ik het idee van ‘objectiviteit’ in vraag stellen, en kijken naar welke verhalen er ontbreken en verzwegen zijn. Het geeft me ruimte om mijn eigen subjectieve ervaringen erin te weven en nieuwe verhalen te ‘fabuleren’ op kritische wijze (Hartman, 2008, Daston & Galison, 2007). Ik maak in audioverhalen, papier, textiel en beelden een steeds veranderend landschap van verhalen, plaatsen, thema’s en stemmen die met elkaar verweven zijn. Deze verhalen vormen meerstemmige, bewegende archieven, waarin nieuwe verhalen geweven kunnen worden.
Concept en maker: Rona Kennedy, componist en audio montage: Hans Roels, Dramaturgie: Kopano Maroga, Scenografie: Saskia Lauwaard en Katrijn Baeten.
Met steun van de Vlaamse gemeenschap (kunstendecreet),Mestizo Arts Platform, Rataplan, Workspace Brussel, C-Takt, CAMPO, Voo?uit, Toneel academie Maastricht.
How to make space? Having a studio space for a few weeks in CAMPO in Gent to be able to build prototypes and work things out spacially and visually makes a huge difference. We worked on building a prototype space that is also a process, a space for the Unreliable Archives. It was a joy to work with scenographers: Saskia Louwaard en Katrijn Baeten and to watch them wordlessly creating magic together.
These were the questions I gave them as a starting point:
How to create a space that is also a process?
How to create a space for transformation?
How to invite people into a space so they feel welcome, curious & their senses are open?
How to create a listening space? A touching space? A space that wants you to add things or respond?
How to create a brave space: where comfort & discomfort are in fruitful tension?
How to create a space where encounters between material, histories, stories and entities is built in to how you move through the space?
How to create a space a space which is performative, in that it does things & encourages you to do things (in the broadest sense)?
How to create a space that is ridiculously personal (to me), but at the same time accessible so people can see and feel their own memories and associations?
How to focus on the light and air in a decomposition/ transformation process without avoiding the dirt?
How to create a space which is re-composing?
How to make a polyphony of different voices visible/palpable in the space?
How to create a space where people want to read aloud the sentences they see integrated in the space & possibly reconstitute new conversations and combinations of words?
Charlotte Peys was also in the Archives picking up where we left our ongoing conversation with stones and lines. Always a joy.
The space is gathering more and more stones and rocks. The stories have become stone stories. The layers are topological and geological. How to make room? is a question asked many levels: How to take up space? How to give back space, land, stolen goods? How to re-root ourselves in different ways in our environment and in relation to each other? What is buried in the ground, what happens when you bring it out into the light and how is it or can it be transformed? What rituals do we need to do this?
The dramaturgy of The unreliable Archives: the invitation to the audience, the rituals, the texts and the polyphonic sound in the space will be the focus of my last residency for 2021 in Kaastudios with Workspace Brussels in september.
After all the hard work in the heat and rain of june, we invited a few people into the prototype space. We asked them to give honest feedback about what the space does, what they thought worked and what they missed. This was useful to see what I do and do not want: What is important and what I have overlooked. More on this in the next post.
Here are a few photos from the residency in CAMPO.
Thanks to Marika Ingels, kristof Blom, Pol Heyvaert and all the CAMPO crew for making us feel at home and for your ongoing support of my artsitic research. Thanks to Kopano Maroga, Sophie Desomere, Helena Elshout, Jacky Klune, Fabian Espinosa Diaz, Inez Louwagie, Sabine Declercq, Charlotte Peys, Enrica Camporesi, Bea Van Robaeys, Lieslot Siddiki, Hannelore Siddiki, Hans Roels, Tine De Moor, An Gordier, Barbora Wouters, Stef Peters, Caroline Van Peteghem for support and /or visiting the Archives and giving your honest feedback. Thankyou to all the people I interviewed in South Africa and my family, your stories are mixing and turning to stone, or liquid gold. They are coming to life in the Archives, unreliably of course.
Stanza means room in Italian and a verse in poetry or a rhythmical text. What does it mean for two or more artists to work on their own research and practice in proximity with each other? To share an in-between space, and reflect together? Stanza: is that in-between room.
Stanza, (or in Flemish Stanza’n) became a verb, a form of exchange. To Stanza is To room, to unfold a room, to make room. Stanza-ing is mapping, breathing, moving, exchanging, playing, learning, gesturing, being attentive to, crafting, caring, laughing, creating, stacking, gathering, wandering, stretching, incanting,… To Stanza is to build and unfold a temporary space through shared actions, rhythmically, ritually, generously.
Stanza: On proximity is a journey Enrica Camporesi and myself started on a long Corona proof winters walk in a nature reserve in October 2020. We have both worked with Mestizo Arts Platform and taken part in a Work in Progress festival. They encouraged us to talk, to meet, telling us there were so many links between our practices and our current artistic research projects. So we went for a walk and exchanged images and talked for hours. It was cold outside but a little fire was lit.
A month later we did it again, walking, exchanging, talking. The next month we invited Visual Artist Charlotte Peys to walk with and despite the rain, the fire grew bigger. Performer and director Duraid Abbas joined us around a drawing table (a table covered in paper and things to draw with). This is a research methodology used to think together with your bodies (phenomenologically). We talked and drew and exchanged sources of inspiration and the challenges of artistic research and practice. The tone was set for the residency a month later.
in April 2021 we set up home with Mestizo Arts Platform in Rataplan, Borgerhout, Antwerpen. This residency was a joint artistic research residency. We would work on our own artistic projects in seperate spaces. Enrica working on Oertaal: Oefening while I worked on The Unreliable Archives. We set up the Backstage in Rataplan as a joint reflection space. We were curious about what could happen in this shared space in proximity to each other and each others work. We invited Charlotte and Duraid to step both into our own individual worlds to work with us on specific aspects of our research (visual language, drawing as performance, movement and ritual,…) and to be an integral part of facilitating our shared world. This shared world became a room for, and belonging to all four of us.
Enrica Camporesi, Charlotte Peys, Duraid Abbas and myself in Stanza, @Mestizo Arts Platform @Rataplan, Borgerhout, Antwerpen. 19.04.2021-1.05.2021
We started each day together in Stanza. We decided to be Sybills, mythical creatures who can foretell the future, but because they can only talk in fragments, there are many possible ways to interpret their visions. How did we unfold this room of fragments? We exchanged small gifts of practice. This could be a warm up exercise or a drawing, something we had made with our hands or a smell, a photo or a quote we wanted to share. On the wall we had written questions we were thinking about that relate to our artistic research and practice. The table was covered in paper and there were drawing impliments everywhere. We let the associations and conversations open up as they went along. We each brought our critical thoughts and questions to the room, and we mixed them with intuition, evocations, spells, games, physicality, attention and care. These words and this drawing by Charlotte came to viualise the room:
SPEELRUIMTE
RAAKVLAK OVERLAP
VERWANTSCHAP KINSHIP
OPEENSTAPPELING VERZAMELING CAIRN
ASSEMBLAGE ENSEMBLE
We would like to share how to Stanza’n. We are working on a self-build package/game that you can unfold yourself at home, with friends, colleagues and fellow artists. We will talk more about this experience and its influence on our own artistic research and practice in an interview with Ciska Hoet be published in the winter. (drawing of two faces by Charlotte Peys)
Thankyou to Charlotte, Duraid and to Enrica for making this a unique experience. Thankyou to Charlotte, Tine & Mulanga at Mestizo Arts Platform for their support and for looking after us so well. Thankyou to Femke, Gregory and Atia at Rataplan Borgerhout for making us feel so at home in their house.
April 2021, Rataplan, Antwerp, under the wings of Mestizo Arts Platform. As part of a joint residency with Enrica Camporesi: ‘Stanza: on proximity’. (more about this in a separate blogpost) In the Photos: Enrica Camporesi, Duraid Abbas, Charlotte Peys, Mulanga Nkolo, Bert Serneels & Gaea Schooters. Photos by Karolina Maruszak.
This is the first time The Unreliable Archives unfolds themselves in a large open space. It is exciting and daunting. There is a lot of material: paper, photos, newspaper articles, sound stories, conversations, sentences pulled out the conversations, microphones, blanket creatures, earth, decomposting blankets, earth, moss, fragments and fossils.
The materials form islands on the floor and try to find ways to catch the attention of people who enter the archives. In the second week, one or two people people enter the Archives and on the last day there is a small crowd. The materials try different tactics to catch their attention: smells, tactility, they themselves as numbers, giving themselves names,…most of these labels are gone by the end of the second week. The materials communicate in their own way, they invite touch and send out signals. They rearrange themselves when I go to bed at night.
Blankets are appearing and setting up shop in groups of three. They want to be knelt on, to be sat on. They create a place to consider the sentences that have appeared on long strips of paper. The sentences are rearranging themselves into different conversations. There are microphones that either make reading aloud possible or just a bit too scary. New sentences appear in different coloured felt tip pens. They want to join the conversation.
Then there are these stories, these individual stories of shame and pain and joy and sensuality. Stories of packing boxes and packing tape, of old soft blankets you still have from your childhood, of not allowing yourself to take roots and being torn between loving the sounds of your own language and being ashamed to speak it. Stories of blaming anyone but yourself for what goes wrong in your life. Stories layered geologically, carrying traces of histories, buried memories and sudden laughter. These are beautiful messy stories where people bang the table and laugh so hard the microphone jumps. Where someone cries or starts to sound drunk or says small minded things in a booming voice or have to shout above the music playing in the restaurant to make themselves heard. Stories where people are bitter or frustrated and people are fighting for change. Stories of being sent away, of being removed, of wanting to leave. Stories about the impact of colonialism, racism, apartheid, economic systems, corruption, migration that trouble all easy ideas of what putting down roots and home means and at the same time express the longing and sensuous joy of our need to do so. These stories are coalescing slowly, geologically. They are chrystalising like hot minerals bumping up against a impervious band of hard bedrock. These stories are stone stories.
One half of my brain is trying hard to control everything, make lists, have a plan and structure all the information logically into an accessible and logical archive. The other half is entirely unreliable, flitting from impulse to impulse, associatively weaving a tappestry of connections or falling asleep under a tree. I often follow my intuition and record what I enjoy hearing or what catches my attention. I gather loose pieces of information that seem meaningful at the time and keep them together in constantly changing systems and folders. I have been told I need to stop gathering, make choices, find form.
When I plug in my computer and hear my recordings on four great speakers in a large space I know i can trust my instincts. The sounds of the morning birds chorus in Mpumalanga and the sound of pots and pans in the kitchen in the morning in Bethal. Me recording my own footsteps in a Finnish forest and ending up with the zoom of mosquitos in every track. The voices of the children who stole my headphones and dragged me around the garden in Lapland making me point the microphone at everything saying ‘what about this? what does this sound like? These sounds are my base line. ‘ When I listen to a Finnish artist talking about how everything is alive and how it is possible to move around and still be rooted I can feel myself orientating in the complexity. I understand it is all connected. When all this comes together in one space I know, that this tapestry is weaving itself around me. These Unreliable Archives will find form and they will form me in the process.
This residency was about letting go of control and seeing what the material does with me and observing what it does with the people who enter the space.
Thanks to all the fabulous people @Rataplan and @Mestizoartsplatform and to the STANZA crew: Enrica Camporesi, Charlotte Peys and Duraid Abbas. I felt at home with you all for two weeks.
